در مورد اینکه آیا تکنولوژی MPLS یک سرویس لایه ۲ یا لایه ۳ است، ابهامات زیادی وجود دارد. اما MPLS بهطور کامل در هیچ یک از سلسله مراتب لایههای هفت گانه OSI نمی گنجد و گاهی اوقات بهعنوان لایه ۲.۵ دسته بندی میشود. در حقیقت، یکی از مزایای اصلی MPLS این است که مکانیزمهای forwarding را از سرویس اصلی data-link جدا میکند. به عبارت دیگر، MPLS میتواند برای ایجاد جداول forwarding برای هر پروتکل اصلی مورد استفاده قرار گیرد.
بهطور خاص، روترهای MPLS براساس معیارهای موجود در FEC، یک مسیر label-switched path (LSP) ایجاد میکنند، مسیری که از قبل برای ترافیک در یک شبکه MPLS تعیین شده است. ارسال MPLS تنها پس از ایجاد مسیر LSP میتواند صورت بپذیرد. مسیرهای LSP یک طرفه هستند و این بدان معناست که ترافیک برگشتی از طریق یک LSP دیگر ارسال میشود.
هنگامی که یک کاربر ترافیکی را به شبکه MPLS ارسال میکند، یک لیبل MPLS توسط یک روتر ورودی MPLS که در لبه شبکه قرار دارد، بدان اضافه میشود. یک لیبل MPLS از چهار جزء فرعی تشکیل شده است: