در این مقاله قصد داریم مسیریابی بسته ها در دنیای شبکه را معرفی کنیم. برای انجام این کار نیاز داریم تا با اصطلاحات موجود در این زمینه و معانی آنها آشنا شویم. بنابراین به ارائهی تعاریفی در این زمینه میپردازیم:
به انتخاب مناسبترین راه در بین روترهای شبکه «مسیریابی» (Routing) گفته میشود. روترها وظیفهی مسیریابی بستهها را بین مبدا و مقصد بر عهده دارند. مسیریابی به دو صورت استاتیک (static) و دینامیک (Dynamic) قابل انجام است.
در این روش مسیرها به صورت دستی بر روی روترها تنظیم میشوند. این روش برای شبکههای کوچک قابل اجراست و در شبکههای بزرگ عیبیابی و اجرای آن با مشکل مواجه خواهد شد.
در این روش روترها با ارسال بستههایی به همدیگر، دانش خود را به یکدیگر منتقل میکنند. در این روش مسیریابی بهصورت پویا انجام میپذیرد. در روش مسیریابی دینامیک، عیبیابی بهراحتی صورت میپذیرد و در شبکههای بزرگ مشکلی به وجود نمیآید.
مسیریابیهای استاتیک و دینامیک تحت عنوان «پروتکل مسیریابی» (Routing Protocol) معرفی میشوند.
پروتکلهای مسیریابی مشخص میکنند که روترها چگونه با هم ارتباط برقرار کنند و اطلاعات را در اختیار هم قرار دهند تا بهترین مسیر برای بستهها انتخاب شود. پروتکلهای مسیریابی به دو دستهی IGP و EGP تقسیمبندی میشوند:
این پروتکل برای مسیریابهایی استفاده میشود که در یک AS با یکدیگر کار میکنند. مانند EIGRP , RIP , OSPF
این پروتکل برای مسیریابی و ارتباط بین ASها استفاده میشود. نظیر BGP
AS مخفف واژهی (Autonomous System) بوده و بهمعنی روترهایی است که تحت یک مجموعه مدیریت میشوند. پروتکل BGP یکی از مهمترین پروتکلهای مسیریابی شبکه است. این پروتکل براساس ارتبط بین AS کار میکند و در آن هر AS محدودهی آدرسهای آیپی که به آنها دسترسی فیزیکی دارد را اعلام میکند و به این ترتیب همسایگان AS و سپس سایر ASهای سراسر دنیا متوجه میشوند که هر محدودهی آدرس آیپی متعلق به کدام AS است.
امیدواریم تا با معرفی مسیریابی بسته ها در دنیای شبکه توانسته باشیم شما را با اصطلاحات موجود در این زمینه آشنا کنیم.